Αγαπητοί συνάδελφοι- συνερευνητές,

με ένα φιλοσοφικό- ενδοσυνειδητό πνεύμα θα προσπαθήσω να περιγράψω τις νοητικές διαδρομές που ακολούθησα.

Η ενασχόλησή μου με την Κόρη (από την Ανάβυσσο) με έφερε αντιμέτωπη με μια μετατόπιση και μια έλλειψη. Η εικόνα του κορμού που κρατά ένα άνθος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου ξαφνικά με οδηγεί σε κάτι άπιαστο και μακρινό. Διακρίνω το πέτρωμα και τις πτυχές του αλλά δεν μπορώ να αντιληφθώ τις πραγματικές του διαστάσεις και υφή. Προσπαθώ να την πλησιάζω αλλά είναι πρακτικά αδύνατο μέχρι στιγμής, η κόρης είναι αφανής, δεν μπορεί να εντοπιστεί. 

Μαθαίνω για τον τρόπο που εβρέθη μετά από χρόνια φιλοξενίας στο έδαφος, για το τύλιγμά της με ένα ύφασμα, για την τοποθέτησή της σε μία βάρκα. Αλλά μετά από αυτό τα ίχνη της χάνονται ξανά.

Στο μεταξύ προσπαθώ να κρατήσω επαφή με αυτήν, μέσα από την δισδιάστατη αναπαραγωγή της. Λυπούμαι καθως αναλογίζομαι ότι βρέθηκε εκεί για να σημάνει μια απώλεια ζωής. Τρέμω γιατί σκέπτομαι την ευθραυστότητα του βίου. Συμπληρώνω τα μέλη της που λείπουν. Γράφω στο έδαφος για την αφάνειά της, ψάχνω μέσα από τα ίχνη που αφήνω τον εαυτό μου.

Τι άλλο λοιπόν θα μπορούσε να είναι αυτή η αναζήτηση, παρά από μια αναζήτηση του εαυτού. Που εμφανίζεται με σθένος αλλά με μια μυστηριώδη κίνηση χάνεται, και αφήνει πίσω του μια έλλειψη, μια κοιλότητα όπως αυτή που άφησε η κόρη όταν αφαιρέθηκε από το έφαφος. 

Και πόσο με ταρακουνά η συνειδητοποίηση αυτής της αφάνειας, κόρη τρεμάμενη. Αλλά ενώ αυτή η αφάνεια με τυλίγει, ενώ έχω την αίσθηση ότι όλα είναι άδεια και χωρίς στοιχεία, μακρινά και απροσδιόριστα, εκεί είναι που εισέρχεται μια πληθώρα λέξεων, χρωμάτων, υφών και κινήσεων. 

Και η Κόρη δεν είναι πια μακριά, αλλά δίπλα μου στέρεη και γεμάτη αποχρώσεις. Δεν είμαι χαμένη πια σε ονειρικές σκέψεις και εικασίες, αλλά πατώ στην γη και περιγράφω την εμπειρία μου. 

Ενα ταξίδι σε χρόνο, τόπο, εαυτό, μακρινό.

Μαρίνα Σταύρου © 2018